Ik dacht altijd dat ik een goed hart had. En tot een cardioloog het tegendeel kan bewijzen klopt dat voor een deel ook wel, maar ik heb het over het andere deel. Het overdrachtelijke deel.

Goed, ik ben sociaalvoelend, ben van mening dat de sterkste schouders de grootste lasten moeten dragen en meer van dat soort correcte standpunten, maar ik heb het over ‘spontane’ giften aan de zogeheten goede doelen. Kijk, een goed doel is over het algemeen ook echt een goed doel en ik gun goede doelen het allerbeste, maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat je zelf kunt veroorloven kwijt te moeten willen aan willekeurig welk doel, hoe goed (of misschien wel beter) ook.

Maar dan moet je wel ‘nee’ kunnen zeggen, en dat kan ik niet. Niet goed. Nou ja, technisch krijg ik het woord natuurlijk mijn strot wel uit en ook op de computer is het zo getypt (nee, nee NEE NEENEENEENEE!!! NEEHEEEEEEE!!!!), maar nooit op het juiste moment.

Niet op het moment dat een vriendelijk zesentwintiggranen-type in het centrum met zo’n clipboard oogcontact zoekt en vervolgens begint met ‘Mag ik u wat vragen?’

Nou mogen ze mij natuurlijk altijd wat vragen, maar op het moment dat ik op zo’n vraag –geheel waarheidsgetrouw, dus- geen ‘nee’ antwoord, kan ik het ook niet meer op het moment dat de volgende vraag komt: ‘En hoeveel zou u maandelijks willen overmaken?’ En als ik er al onderuit kom, is het altijd met een smoes. ‘Sorry, ik heb haast’, ‘Ik ben al donateur’, ‘Ik kom zo terug’ enzovoorts. Maar gewoon: ‘nee, ik heb geen interesse’ of alleen maar ‘nee’… ik krijg het mijn bek gewoon niet uit.

‘Waarom niet?’, is dan een heel gerechtvaardigde vraag.
Omdat ik het lullig vind.
Omdat ik het zielig vind voor de ander als ik ‘nee’ zeg.

En dat is het.

Het zou arrogant te noemen zijn, als het niet zo tragisch was; het idee dat juist míjn ‘nee’ de dag van die wildvreemde ander kan verpesten. En toch ben ik daar bang voor. Ik wil, als het even kan, iemand anders’ dag niet versjteren (tenzij het een hufter is, want dan ga ik daar actief mijn best voor doen, maar dat zijn mensen die zich inzetten voor een goed doel over het algemeen en zeker op het eerste gezicht niet, in mijn ogen).

Omgekeerd is het natuurlijk ook kolder. De gedachte dat mijn ‘ja’ de dag van die ander goed maakt of houdt. Of dat ze mij daardoor aardig vinden. Of dat ertoe zou moeten doen. Misschien denkt zo iemand wel ‘YESSS, weer zo’n sukkel’.

Weet ik veel.

Het enige dat ik weet is dat ik inmiddels vast donateur ben van Stichting Menodi, Stichting De Otter, Stop Aids Now!, Greenpeace, Multiple Sclerose Nederland, Natuurmonumenten, het WNF, CliniClowns, de Nierstichting en nog elf andere goedbedoelde doelen.

Dankzij mij lachen zieke kinderen met of zonder MS in of buiten Nederland, worden walvissen, de derde wereld en regenwouden gereanimeerd, klinken activisten zich vast aan gifpijpen, die spontaan biologisch afbreekbare stoffen gaan spuiten, kunnen mensen gedialyseerd worden, krijgen paarden een goede oude dag en kunnen otters zich vrijelijk en HIV-vrij een slag in de rondte wippen in de Biesbosch.

Het is alleen zo jammer om erachter te komen dat het eerder een zwak hart dan een goed hart is dat daar achter zit…. Heeft iemand het rekeningnummer van de Hartstichting voor mij?